«Τρελαίνομαι για τις γυναίκες. Ειδικά όταν είναι straight. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι έχω κάνει δεσμό τόσο με κάποια θεραπεύτριά μου όσο και με την καθηγήτρια μου στον χορό. Πρέπει να πω όμως ότι μερικές φορές χρειάζομαι το σεξ με έναν άντρα. Για κάποιο λόγο βεβαίως, οι πιο μακροχρόνιες σχέσεις μου ήταν με άντρες. Ναι, είμαι bi. Αλλά δεν το κάνω βούκινο. Οι άντρες ή θα ζηλεύουν και θα κοιτάζουν με μισό μάτι τις φίλες μου ή θα με πιέζουν να φέρω κάποια στο κρεβάτι μας. Οι περισσότερες γυναίκες δε, όχι μόνο οι λεσβίες, με θεωρούν “κανονική” λεσβία. Αν μιλούσα σχετικά με αυτό στο επαγγελματικό μου χώρο νομίζω ότι κάποιοι και κάποιες θα γούσταραν πολύ. Έτσι θα “καταντούσα” να μιλάω μόνο γι΄αυτό, θα ήμουν μόνο αυτό!»
Θεωρήστε το ως άνω, απόσπασμα από κάποια συνέντευξη-εξομολόγηση ενός cover girl των αντρικών περιοδικών, ένα αισθησιακό και θερμό καλοκαιρινό βράδυ, κάπου στην Αθηναϊκή Ριβιέρα, σε κάποια δημοσιογράφο του αχαλίνωτου gossip.
Το όλο σκηνικό χαμένο μέσα στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.
Η γκοσιπιάρα επαγγελματίας τσιμπάει το δόλωμα και επιθυμεί να δει αλλιώς το βλαχομπαρόκ cover girl, που όντας ντυμένο-γδυμένο το vintage bridal λευκό σατέν cream φόρεμά της σε προκαλεί να την πιστέψεις και να την συμπονέσεις.
Όλο αυτό βεβαίως δεν είναι τίποτα άλλο από μια εξομολόγηση που δεν έγινε ποτέ. Υπάρχει μόνο στην στερεοτυπική «φαντασία» μιας κατινάρας των mass media του συρμού και του διασυρμού.
Από τότε και μέχρι τις μέρες μας, στα καθ΄ ημάς αλλά και στην πέρα πλευρά του Ατλαντικού (Hollywood), κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι.
Το θέαμα της Δύσης, που έκανε ανταλλακτική και αναλώσιμη κάθε αξία χρήσης, προσφέρει συμπεριληπτικά καλούδια σε κάθε «Κολοκοτρωνίτσι» της περιφέρειας αλλά κυρίως στα καταναλωτικά γουρούνια των μητροπόλεων της Εσπέριας Κόλασης.
Είναι η κατάλληλη στιγμή όμως να κάνουμε ένα διάλειμμα στον «Ελληνικό Παράδεισο», που ζει έστω για λίγο, για τις ανάγκες της παραγωγής του Video-Clip για το τραγούδι “Girls”, ως Αρχαία Ελληνίδα Θεά η Rita Ora. Η δημιουργική παρέα της προτιμά άλλου είδους (φουτουριστικούς) παραδείσους.
Από το 2011-12 (περίπου), της «πρώτης ιστορίας» ως το 2018 που «στα κορίτσια αρέσουν τα κορίτσια» δεν έχουν διανυθεί ούτε τα μισά του δρόμου.
Όταν κυκλοφόρησε το “Girls” προκάλεσε αντιδράσεις στην ΛΟΑΤΚΙ+ «κοινότητα» * και κάποιες, come out καλλιτέχνιδες, ξεσηκώθηκαν γράφοντας στους social λογαρισμούς τους πως οι στίχοι του κομματιού είναι προσβλητικοί και μάλιστα υπονομεύουν τα αγνά συναισθήματα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων. Πάγια πατερναλιστική συνήθεια των ταυτοτικών ατόμων και ειδικά των πιο διασήμων. Τα ΛΟΑΤΚΙ+ celebrities, από ματαιοδοξία περισσότερο, βάζουν από το παράθυρο την πατριαρχία που υποστηρίζουν ότι την πολεμάνε στον ατελεύτητο και ηρωικό αντιπατριαρχικό αγώνα.
Την ίδια εργαλειοποίηση των ΛΟΑΤΚΙ+ αισθημάτων και συναισθημάτων μπορεί ασφαλώς να κάνει και η Rita Ora με την διάσημη δημιουργική και καλλιτεχνική παρέα της. Για την φήμη και την κονόμα ασφαλώς. Καπιταλισμό έχουμε μωρά μου, δυστυχώς ή ευτυχώς, και όλες οι τρέλες, που έχουμε τις τύχες τις καλές, παίζουμε στο ίδιο γήπεδο.
Ο νομιναλισμός είναι εδώ και ο πόλεμος των «νέων λέξεων» μόλις άρχισε να δείχνει τα δόντια του. Τα καλύτερα ή τα χειρότερα έρχονται. Επαφίεμαι (για τα καλύτερα) στον «πατριωτισμό» των καθημερινών ανθρώπων. Γεμίσαμε αγωνιστές και επαναστάτες. Τόσο πολύ που δυσκολεύεσαι να συναντήσεις (τον) άνθρωπο.
ΥΣ. Το Bi γκομενάκι είναι φίνο. Θεά! Ταλεντάρα! Κι από φωνή κι από κορμί μουνάρα! Το μουνί του καπιταλισμού να το αγαπάς γιατί αυτό σου δίνει να φας. Για χάρη της θα έκανα και τρίο, ανεχόμενη κάποιον μαλάκα, όσο ακόμα έχει λίγο κρύο.
* Βάζω « » στο «κοινότητα» γιατί θεωρώ ότι η ταυτότητα φύλου και η σεξουαλικότητα των ατόμων δεν είναι ικανή συνθήκη που να συγκροτεί κοινότητα, μα ούτε και αναγκαία. Οι θέσεις μου, οι όροι και οι προϋποθέσεις των κριτηρίων μου ελπίζω να παρουσιαστούν όσο πιο σύντομα είναι αυτό δυνατό. Γκώσαμε με τον κοινοτισμό των διαφόρων κινημάτων. Ειδικά των άπληστα συμπεριληπτικών της κάθε δικαιωματικής και συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.